Nawiązać do tradycji

Brązowy medal – Nowa Ruda – 2003 rok – zawodnik

Mieliśmy wówczas bardzo fajną drużynę, z której do dziś występuje na parkiecie kilka ważnych dla Rekordu postaci. Mam na myśli przede wszystkim Witka Zająca i Wojtka Łysonia. Pamiętam, że awans do ćwierćfinału wywalczyliśmy w dość dramatycznych okolicznościach, grając z ówczesnym mistrzem kraju – Radanem Gliwice. Rywale stracili decydującego o naszym awansie gola po samobójczym trafieniu w ostatniej minucie. Do teraz mam w oczach ten kontrast w szatni, którą dzieliliśmy z gliwiczanami, a oddzielał nas jedynie wieszak. Pamiętam twarz autora tego nieszczęśliwego trafienia i naszą radość. Nie mniej dramatyczny był mecz ćwierćfinałowy z ekipą z Gorzowa Wielkopolskiego. Prowadziliśmy już 3:0, aby w końcówce stracić dwa gole. Zrobiło się nerwowo.

Srebrny medal – Suwałki – 2006 rok – II trener

Zespół stworzył Marcin Biskup, a ja tylko „coś” przy tej drużynie pomogłem. Kapitalnie zagraliśmy w ćwierćfinale z Team Mikołów, który prowadził ówczesny trener kadry – Leszek Latacz. To był już któryś z rzędu nasz mecz rozgrywany tego dnia. Przebieg spotkania był bardzo wyrównany, ale w końcówce opadliśmy z sił. Nieliczne sytuacje podbramkowe wynikały wyłącznie z tzw. stałych fragmentów gry, za przygotowanie których odpowiadałem. Tak dwukrotnie trafiliśmy do bramki rywala, co dało mi sporo satysfakcji. „Super” zagraliśmy wtedy w półfinale, z którego pamiętam niesamowite trafienie Pawła Budniaka bodaj na 3:2. „Magic” trafił do bramki gliwickiego Radanu głową, stojąc tyłem do niej. A trzeba wiedzieć, że Rafał Krzyśka – gliwicki golkiper, do niskich bramkarzy nie należy. Bardzo wyrównany był mecz finałowy, w którym stoczyliśmy walkę ze Strzelcem Baustalem Gorzyczki. Tylko karne mogły wyłonić zwycięzcę. I tak się stało, niestety nie z korzyścią dla nas.

Srebrny medal – Szczecin – 2008 rok – I trener

To najbardziej miłe wspomnienie m.in. dlatego, że mam jej jeszcze mocno w pamięci, choćby ze względu na ogromną determinację chłopaków, chęć odniesienia sukcesu. Drużynę w połowie stanowili świeżo upieczeni mistrzowie Polski juniorów, a w drugiej części chłopcy z rocznika 1988, dla których była to z powodu wieku ostatnia taka impreza. Na niesamowitą atmosferę w zespole wpływ mieli m.in. Mateusz Waliczek i Marek Profic. A co pamiętam z boiskowych wydarzeń? Znów ćwierćfinałową potyczkę, tym razem z Uposem Knurów. Byliśmy zdecydowanie lepsi, ale mecz w regulaminowym czasie zakończył się remisem 1:1, po wyrównującym golu knurowian na samym finiszu. Chłopcy „posypali się” psychicznie i w konkursie rzutów karnych przegrywaliśmy już chyba dwoma trafieniami, ale mimo to wygraliśmy. Kapitalnie zagraliśmy w półfinale z gospodarzami zawodów. W finale zmierzyły się dwie bezsprzecznie najlepsze ekipy mistrzostw. Inaczej niż zaraz po finałowym starciu, dziś sądzę, że Gwiazda Ruda Śląska była do ogrania.

Pniewy – 2009 rok?

Jedziemy pokazać dobrą grę. Liczą się wszystkie mecze, ale najważniejszy jest ten najbliższy z KS Gniezno, a dopiero później każdy następny. Prezentując bardzo dobrą postawę możemy nawiązać do medalowych tradycji. O faworytach zwłaszcza w młodzieżowym futsalu trudno mówić. Pamiętam jak przed rokiem w takiej roli jechał do Szczecina Radan, ale, nie udało mu się przebrnąć przez grupę eliminacyjną. Już sam udział w turnieju finałowym jest dla chłopaków „super-sprawą”.

Program gier w eliminacyjnej grupie B

4.12.2009 r. (piątek)

15:40 Rekord Bielsko-Biała – KS Gniezno

16:30 AZS UŚ Katowice – Hurtap Łęczyca

5.12.2009 r. (sobota)

9:40 Rekord Bielsko-Biała – Hurtap Łęczyca

10:30 AZS UŚ Katowice – KS Gniezno

13:00 Rekord Bielsko-Biała – AZS UŚ Katowice

13:50 Hurtap Łęczyca – KS Gniezno

W zakładce „historia” na naszej stronie internetowej znajdziecie szereg statystyk związanych z udziałem Rekordu w różnego rodzaju rozgrywkach. Na początek jest to bilans dotychczas rozegranych Młodzieżowych Mistrzostw Polski, który znajdziecie także tutaj.